Feast of the Chair of Saint Peter the Apostle: a clarification (Fiesta Sampaguita 2015)

Glad to see that the festival's name is now called Fiesta Sampaguita.

Compared to last year, this year's Sampaguita Festival was simpler and had fewer events. Last year's theme was focused on San Pedro Tunasán's cityhood, that's why it was filled with more activities throughout the week-long festival. This year, instead of the festival itself, me and my family focused more on the real fiesta in light of the recent visit of Saint Peter the Apostle's successor, Pope Francisco. I'm referring to the feast day of the Chair of Saint Peter the Apostle.

For centuries, this liturgical feast was celebrated twice a year: first on the 18th of January and second on the 22nd of February. However, these two feasts differ from each other. The January feast day commemorates the day when Saint Peter the Apostle evangelized in Rome, Italy while the February version pertained to his evangelization in Antioch, Greece. Sometime in 1960, for reasons I could not comprehend, Pope John XXIII removed the January 18 celebration, making February 22 the only feast day for the Chair of Saint Peter the Apostle. With all due respect to the Vatican, this should not have been done because the fact will always remain that the January 18 feast day pertained to the "Chair of Saint Peter at Rome" and the February 22 feast day pertained to the "Chair of Saint Peter at Antioch".

One should also take note that San Pedro Tunasán was founded on 18 January 1725, exactly on the feast day of the Chair of Saint Peter at Rome. Besides, all images of Saint Peter the Apostle inside the Church of San Pedro Apóstol are attributed to his papacy in Rome, not in Antioch. And whenever one talks about Saint Peter's papacy, Rome always come to mind, not Antioch. In the province of La Laguna, the local government of the City of San Pedro Tunasán based its 13-year-old Sampaguita Festival to the February 22nd feast day. I hope that one day, our church leaders will put back the original feast day as it is heavily intertwined with San Pedro Tunasán's history.

Iglesia de San Pedro Apóstol. After Mass.

But last February 22, a Sunday, another confusion happened (at least to me and my family). When we went to Mass that day, we were surprised that there was no mention at all about the Chair of Saint Peter the Apostle. After the Mass, we saw banners hanging by the church's façade announcing the feast day as February 21, the day before! We missed it! So that's the reason why our bishop officiated Mass on the morning of that day which was followed up by a procession in the evening. Qué lástima. We're obviously out of the loop... was there something we missed? Or was the feast day moved because February 22 was the first Sunday of Lent? Indeed, there is really much to learn about the exciting realm of Catholicism.

Anyway, the 22nd was still a part of the festival. In fact, an event was being prepared at the town plaza after the Mass. So we decided to go check it out, and might as well kill time.

But wrong date or not, at least the city government got one thing right this time when it renamed the Sampaguita Festival to its rightful Filipino appelation: Fiesta Sampaguita!

Krystal and her friend Myra Abonal.

We had a simple merienda here at Saint Peter the Apostle's namesake bakery.

Our boys among sampaguita shrubs at the town plaza (still trying to get used to calling it a town plaza).

It's not a globe. It's a balloon.

The stage was being prepared for an upcoming battle of the bands sponsored by Globe Telecoms.

Waiting for tonight.

Behind my girls is Saint Peter the Apostle's namesake school, Liceo de San Pedro.

On a side note, and going back to Pope Francisco, don't you think that his concluding Mass at the Quirino Grandstand —the largest papal gathering in history— was an odd coincidence? Because it was held on January 18!

The Fiesta Sampaguita runs until the end of the month! Come visit the City of San Pedro Tunasán! And please click here for the complete photo album of our February 22 stroll at the old town plaza. ¡Hasta la vista!

Miércoles de Ceniza 2015

Iglesia de San Pedro Apóstol.

Libro de Joel 2,12-18.

Ahora dice el Señor: Vuelvan a mí de todo corazón, con ayuno, llantos y lamentos.

Desgarren su corazón y no sus vestiduras, y vuelvan al Señor, su Dios, porque él es bondadoso y compasivo, lento para la ira y rico en fidelidad, y se arrepiente de tus amenazas.

¡Quién sabe si él no se volverá atrás y se arrepentirá, y dejará detrás de sí una bendición: la ofrenda y la libación para el Señor, su Dios!

¡Toquen la trompeta en Sión, prescriban un ayuno, convoquen a una reunión solemne, reúnan al pueblo, convoquen a la asamblea, congreguen a los ancianos, reúnan a los pequeños y a los niños de pecho! ¡Que el recién casado salga de su alcoba y la recién casada de su lecho nupcial!

Entre el vestíbulo y el altar lloren los sacerdotes, los ministros del Señor, y digan: "¡Perdona, Señor, a tu pueblo, no entregues tu herencia al oprobio, y que las naciones no se burlen de ella! ¿Por qué se ha de decir entre los pueblos: Dónde está su Dios?". 

El Señor se llenó de celos por su tierra y se compadeció de su pueblo.

Salmo 51(50),3-4.5-6a.12-13.14.17.

¡Ten piedad de mí, Señor, por tu bondad, 

por tu gran compasión, borra mis faltas!

¡Lávame totalmente de mi culpa 

y purifícame de mi pecado!

Porque yo reconozco mis faltas 

y mi pecado está siempre ante mí.

contra ti, contra ti sólo pequé. 

Crea en mí, Dios mío, un corazón puro, 

y renueva la firmeza de mi espíritu.

No me arrojes lejos de tu presencia 

ni retires de mí tu santo espíritu.

Devuélveme la alegría de tu salvación, 

que tu espíritu generoso me sostenga:

Abre mis labios, Señor, 

y mi boca proclamará tu alabanza.

Con la imagen del patrón de nuestra parroquia/ciudad.

Carta II de San Pablo a los Corintios 5,20-21.6,1-2. 

Hermanos:

Nosotros somos, entonces, embajadores de Cristo, y es Dios el que exhorta a los hombres por intermedio nuestro. Por eso, les suplicamos en nombre de Cristo: Déjense reconciliar con Dios.

A aquel que no conoció el pecado, Dios lo identificó con el pecado en favor nuestro, a fin de que nosotros seamos justificados por él. 

Y porque somos sus colaboradores, los exhortamos a no recibir en vano la gracia de Dios.

Porque él nos dice en la Escritura: En el momento favorable te escuché, y en el día de la salvación te socorrí. Este es el tiempo favorable, este es el día de la salvación.

Kenneth Gærlan's final dance

Me and Yeyette have never lost a close friend before. That is why Kenneth's passing last February 5 wasn't just a mere shock; it really felt like the wind was knocked out of us when Señor Guillermo Gómez told us of the sad news.

Yeyette and Kenneth at Señor Gómez's residence in Macati during the maestro de flamenco's 73rd birthday last 13 September 2009.

Kenneth Gærlan (1977-2015) was a dancer all his life. He started learning flamenco at the age of seven under the tutelage of the country's foremost maestro de flamenco, Señor Gómez. Kenneth also studied other dance forms such as ballet, tango, ballroom, and a host of others, including modern dance. Later on, he became a dance instructor and made a humble name for himself within Metro Manila's dancing circuit, especially among flamenco enthusiasts. He is one of only few dancers who had learned a huge bulk of Señor Gómez's repertoire of more than 200 dances. He was faithful to the "old school" of flamenco, shunning the lure of the confusing and rather modernistic compás style. In fact, Kenneth was already being groomed by Señor Gómez to be one of his replacement flamenco teachers when the veteran maestro retires. That is why his death, in my opinion, was a stunning blow to flamenco in Filipinas.

Kenneth was also fond of organizing parties for our flamenco circle of friends, including annual surprise birthday parties for Señor Gómez (I often joke that they were no longer a surprise since everyone was already anticipating it). The last party he had organized was another annual ritual: a Christmas party for Señor Gómez's flamenco clique which happened at the residence of Mary Anne Almonte in Sun Valley Subdivision, Parañaque City just two months ago (14 December 2014) and was attended by flamenco luminaries such as Cecile de Joya and Maggie de la Riva — all of whom were close to Kenneth. Little did we know that the simple affair was to be his last public performance. Here is a video clip of his dancing "Mosaíco" with Mary Anne...

La Familia Viajera and their flamenco friends at Mary Anne Almonte's residence after the party. Kenneth is standing at far right.

The last time he was with us was last January 17 in Rockwell, Macati. There was no hint at all that he was leaving us for good. He was his usual jolly self and looked very healthy. Humorously, on that chilly Saturday noon, he was personally serving me, Señor Gómez and his granddaughters, and Krystal our lunch as if we were royalty material. And while we were enjoying our lunch, we were chatting about our favorite topic: history, genealogy of old Filipino families, Filipino Identity, and, of course, his expertise — Filipino films. Kenneth's distinctive passion to and keen criticism on Filipino movies are simply remarkable. The brief articles he had written about recent movies he saw are enough for us friends of his to either watch them with gusto or forget them altogether. Makes me wonder why his not in the showbiz press industry. Sayang. In all honesty, there was HUGE potential for him to become one of our country's leading movie critics. He was virtually a walking Wikipedia of the local silver screen. It pains me now that I failed to deliver to him my promise — that I will create for him a blog where he can dance around with his thoughts on Filipino cinema (I was already planning to launch it this month).

And speaking of dance, well, that's another aspect of your his which we his friends are most familiar with. When it comes to flamenco, he is like Sancho Panza to Señor Gómez's Quijote. That is why his flamenco performances are always a sight to behold. In some weird way, he did inspire me to keep on pursuing flamenco even if flamenco pursues distancing itself from me (a brutal truth that he doesn't want to accept, hehe). Anyway, Krystal and Señor Gómez's granddaughters will continue the fire burning. They now have you in their hearts as added inspiration.

¡Te echaremos de menos, nuestro amigo Kenneth! Thank you so much for loving our family! Thank you so much for everything you've taught to our daughter Krystal.

Since Señor Gómez cannot dance full-time due to his age, Kenneth usually took his place. Here he is attending to Krystal (wearing the late Marién Gómez's "falda"), Señor Gómez's grandaughters Anne and Ysa, and Japanese student  Mariko Usami (hidden behind Anne) while the maestro de flamenco (seated) closely supervises the class (at Joya Lofts and Towers in Macati late last year).

Thank you for being a concerned and caring godfather to Mómay. Salamat rin sa lahát ng regalo, sa mg̃a payo mo sa amin ni Yeyette, sa pagcacaibigan. Sayang at hindí na matútuloy yung balac mo na ipasiál camíng familia at manoód ng película. You are a true friend. Our family feel so wretched and empty now that you're gone. The only compensation is the thought that you are now at peace with God, dancing for Him, to all the angels and the saints, with Ate Mayén...

And lastly, thank you for giving us the honor of dancing at our wedding reception last 2013. We will always cherish that precious moment!

At our wedding reception at Jardín de San Pedro last 13 September 2013. Left to right: good ol' Kenneth Gærlan, former beauty titlist and commercial model Maridel Coching (daughter of Francisco Coching, National Artist for Visual Arts), Señor Guillermo Gómez, painter Valerie Devulder (daughter of Maridel), indie actress Jam Pérez and her uncle Edwin Pérez.

Kenneth and Jam in a memorable and heavily applauded flamenco dance number.

¡Hasta la vista, Step Up Guy! ¡Te echaremos de menos! ¡Mahál na mahál ca namin!

¡Salamat, salamat, maraming salamat!

"I have lost the will to live," my husband told me one day while we were on a tricycle ride on our way home. Buntis pa ako noong mga kasalukuyan iyon. Paminsan-minsan ay ganyan po talaga mag-isip ang asawa kong si Pepe lalo na kapag may mga kabiguan siyang dinaramdam, o siguro sa sobrang kakaisip ng kung ano-ano. Sabi nga nila, "all writers are weird", ¡jejeje! Hindi ko alam kung serioso siya o nagbibiro na naman. Pero nung sinabi niya iyon, ang sagot ko sa kanya, "huwag naman, Daddy. May familia ka, kailangan ka namin. Nandito ka sa mundong ito dahil may misyon ka, at ang Panginoon ang dahilan kung bakit nandito ka sa mundong ito, dahil may misyon ka na dapat gampanan. Huwag kang mag-iisip ng hindi maganda." Tahimik lang ang asawa ko noon na nakikinig sa akin, at sinabi ko pa sa kanya habang hinahagod ko ang likod niya bago kami bumaba sa sasakyan: "Live with a purpose. You have a mission". At napangiti ko siya. :)

Nabanggit ko ito dahil sa nangyari sa akin may anim na buan na ang nakalipas. Iyon ay nang muntik na akong pumanaw dahil sa delikadong kondisyon ng aking pagbubuntis. Hindi iyon naging normal tulad ng apat kong nauna. A few weeks before I gave birth (that was last August 11), I was diagnosed with placenta percreta, a rare and life-threatening pregnancy disorder. Ito yung abnormalidad na dumidikit yung placenta ng nanay sa internal organs. Sa caso co naman, dumikit na yung placenta co sa pantog o bladder. Ayon sa mga eksperto, sobrang dami ng dugo ang nawawala sa mga nanay na may ganitong uri ng sakit habang nanganganak. Kaya talagang hindi ko alam kung makakaligtas ako o hindi.

Kaya bago dumating ang araw na manganganak na ako, ginupitan ko na ang tatlo kong anak na lalaki. Ayaw magpagupit ng anak kong babae, kaya di ko na kinulit. Pero sinabi ko sa kanya (habang nag-iiyak ako) na dahil siya ang panganay, na kung sakaling di ako makaligtas sa panganganak ko, itinuro ko sa kanya ang lalagyan ng mga paid at unpaid bills, at itinuro ko din sa kanya kung saan nakalagay ang título ng lupa ko na bigay pa sa akin ng lolo ko sa Mindoro. Nagpapaalam na talaga ako noon. Ang sabi pa ng asawa ko, huwag daw akong magsasalita ng ganoon.

Dasal ako ng dasal sa ating Panginoong Dios. Ilang gabi din akong nagno-novena kasama ang aking asawa't apat na anak. Halos lahat na yata ng mga santo ay natawag ko na din. Dito sa blog namin, sa Facebook, at sa Twitter, humihingi ako palagi ng dasal. Kahit noong mga unang buwan pa lang ng pagdadalantao ko na maliit pa lang ang aking tiyan, kahit sino na bumabati sa aking pagbubuntis, kilala ko man o hindi, ay humihingi talaga ako ng dasal. Kahit nung araw na manganganak na ako, yung mga doctor ko at nurses sa hospital ay di ko din pinalagpas. Humingi din ako ng dasal sa kanila. At isang linggo bago ako manganak, dumalaw ang buong La Familia Viajera kay Padre Jojo Zerrudo para sa isang ritual na tinatawag na churching before childbirth para ako at ang bata sa aking sinapupunan ay mabasbasan at maprotektahan sa araw ng panganganak/operasyon.

At dumating na nga ang bisperas ng aking panganganak. Araw iyon ng linggo, Agosto 10. Nung hapong iyon ay dumalaw kaming lahat sa mga milagrosong imahen ng San Pedro Tunasán: kay Lolo Uweng sa Iglesia de Santo Sepulcro sa may Barrio Landayan, at sa Banal na Cruz de Tunasán ng San Pedro Apóstol (kung saan kami ikinasal ni Pepe noong 2013) para humingi ng bendisyon at karagdagang pag-asa.

Imploring Lolo Uweng's aid at the Iglesia de Santo Sepulcro (08/10/2014).

At the historic and miraculous Cruz de Tunasán inside the Iglesia de San Pedro Apóstol (08/10/2014).

Nagmerienda din kaming lahat pagkatapos. Iiwan namin ang mga bata sa aming kapitbahay dahil hindi sila puede sa hospital at may pasok sila. Iniisip ko din na baka iyon na ang huling merienda na makakasama ko ang aking mga anak...

Pagkahatid namin ng asawa ko sa aming mga anak sa kapitbahay namin ay lubos akong napaluha dahil hindi ko talaga alam kung makikita pa nila ako o hindi. Dumerecho na kami sa Saint Clare's Medical Center sa Macati kung saan ako manganganak. Actually, it is where I gave birth to all my children.

Admission at Saint Clare's Medical Center in Palanan, Macati City (08/10/2014).

Gabi na kami dumating sa hospital. Agad akong inihanda para sa operasyon sa susunod na araw. Bukod sa ika-limang caesarian delivery na pagdadaanan ko ay may hysterectomy procedure pa na gagawin sa akin para subukang iligtas ako laban sa delikadong placenta percreta. Talagang kinakabahan ako, pero nilaksan ko pa din ang loob ko.

Nang sumunod na araw, Agosto 11, nalaman namin na aniversario pala ng Saint Clare's Medical Center. At araw ng kaniyang patrona na si Santa Clara de Asís. Nagpamisa ang administrasyon ng hospital kung saan dumalo ang aking asawa pati na din ng nanay ko. Paalis na sana ang asawa ko para maghanap ng karagdagang dugo dahil kulang pala ang stock na dugo ng hospital na gagamitin para sa akin.

Fr. Cris Magbítang officiated that special day's Mass.

Dahil sa kinulang ng dugo ang hospital, kinailangan pa ni Pepe na makipagtulungan sa paghahanap. Sobrang dalang pa ng dugo ko dahil Type AB+ pala ako. Buti na lang at may nahanap. Pero dahil sa naghanap pa ng dugo, nausog ang operasyon ko ng a la una ng hapon.

Pagsapit ng a la una, inihanda na akong ipasok sa operating room.

Even before the operation began, an early blood transfusion was done because pathologists already detected that my hemoglobin count was low (08/11/2014).

Taken  a few minutes before I was brought to the operating room for my caesarian operation and hysterectomy. Acala talaga namin ay ito na ang huling foto na magcasama kami (08/11/2014).

Habang inooperahan ako, ang natatandaan ko ay naririnig ko sa operating room ang mga doctor ko na nagsasalita. May hinihintay pa sila na isa pang doctor na naabutan raw ng traffic, etc. Kahit groggy ako ay nagdarasal ako ng Our Father, Hail Mary, at Glory Be. Hindi ko pa nga natatapos ang Glory Be noon ay napapabalik ulit ako sa Our Father, at paulit-ulit iyon. Siguro sa nerbyos ko kaya ko nagawa iyon, o dahil groggy nga lang ako (half-conscious, ika nga).

This was Junífera Clarita's first appearance! After this, I was immediately placed under a hysterectomy procedure for my placenta percreta (08/11/2014).

Hanggang sa naguising ako at nasa recovery room na pala ako noon, napansin ko sa tabi ng kama ko ang anesthesiologist ko na si Dr. Gerald Vita. Tinawag ko ang pangalan niya at lumapit siya. Sabi ko sa kaniya, "¿Totoo ka ba?" Ang sagot niya, "¡Oo naman! Andito ako sa tabi mo. Ako ito." Tapos, tanong ko ulit: "¿Buhay pa ba ako?" At ang sagot niya, "¡Oo naman!" Kahit groggy ako ay sobrang sayang nagpapasalamat ako sa Panginoon. Pagkatapos ay nakatulog ulit ako.

Inside the recovery room, hours after I gave birth (08/11/2014).

Maya-maya din ay naguising ako sa recovery room. Hindi ko alam ang horas. Pakiramdam ko noon ay susuka ako. Humihingi pa nga ako ng sukahan pero wala naman akong isinuka. Minsan konting laway lang. Ilang sandali pa'y nakatulog ulit ako. At nang muling magising maya-maya lang ay at tinanggal na ang oxygen ko at dinala na ako sa maternity ward.

The morning after the operation. Here my loving mom is checking my condition (08/12/2014).

Nung sumunod na araw, dinalaw ako ng anesthesiologist ko na si Dr. Vita at nagkuwento na siya sa akin at sa familia ko. Siya kasi ang pinakamatagal kong kasama sa operasyon. Sabi ko kasi sa kanya, bago ang operasyon ko, huwag niya akong iiwan. Samahan niya lang ako. At ginawa naman niya (salamat ng sobra, Doc). Ang sabi niya nag 50, 40, at 30 na daw ang blood pressure ko, at namutla ako ng sobra. Maputi na nga ako, pero para pa daw akong gumamit ng glutathione sa sobrang putla ko ng mga horas na yun, at ang lamig pa na ng katawan ko. Si Dr. Vita ang nagtitimpla ng lahat ng tinuturok na medisina sa akin. Kuwento pa niya, dalawang beses na daw akong muntik mamatay. Kaya kahit pagod at medio ninenerbyos ay nabubuhayan siya ng loob kapag naririnig nya na umuungol ako habang inooperahan, at nakikita pa niya na nagkukusot ako ng ilong, kaya alam nya na may malay ako. Tinatago pa daw niya ang monitor sa dalawang OB-Gynecologist, sa surgeon, at sa pathologist ko para hindi sila kabahan o mataranta, at para focus lang sila sa ginagawa nila. Anim na horas ang operasyon ko at siyam na horas ako sa recovery room. Ganoon katagal akong sinamahan ni Dr. Vita. At pagkatapos nga ng lahat ng iyon, sinabi niya na dumerecho siya sa canteen at napakain ng anim na itlog, ¡jejeje!

Me and my hubby with veteran anesthesiologist, Dr. Gerald Vita.

Pagkatapos ni Dr. Vita, dumalaw din ang surgeon ko na si Dr. Rouel Azores. Sabi niya magpa-Misa daw kami bilang pasasalamat sa pagkakaligtas ko. Tatlo silang anesthesiologist, surgeon, at OB-Gyne ko na hindi ko pinapalitan simula noong una kong ceasarian, nung kay Krystal pa lang (taong 2000). Ganun ang loyalty ko, ¡jejeje! Hindi ako nagpalit ng mga doctor kaya pang limang beses na nila akong inoperahan. At nang dumalaw din ang OB-Gyne ko na si Dr. Catherine Pujol de Azores, ikinuwento niya na pitong litro ng dugo daw ang nawala sa akin. Nagulat ako sa sinabi niya. Kaya pala 12 bags ang total na dugo na isinalin sa akin: anim na fresh whole blood, apat na plasma, at dalawang red blood cells. Grabe pala talaga ang pinag-daanan ko sa pang-limang caesarian delivery ko na ito. Dugo ko palang, napakahirap nang hanapin: type AB+ siya at naaalala ko pa nga ang sabi sa akin ng esposo ko na pagkatapos kong masalinan ng apat na fresh whole blood sa operating room ay ipinatawag pa siya ni Dr. Azores at pinapahanap pa siya ng dalawa pang fresh whole blood dahil kinulang sila. Ganun kagrabe ang nangyari sa akin. Kung hindi ako nasalinan noon ay hindi na ako siguro nakaligtas. Mabuti na lang at nandoon rin ang kapatid niyang si Jessica Alas at tinulungan siya na makahanap ng dugo ko. ¡Gracias, Kaka! =)

My longtime OB-Gyne, Dr. Catherine Pujol de Azores between me and my mom. Siya lahat ang nagpaanak sa aking limang anak, mula kay Krystal noong 2000 hanggang kay Junífera Clarita (08/13/2014).

¡Totoong tagumpay ang ika-limang caesarian delivery! Ito daw ang isa sa pinaka-sensitibong operasyon na nahawakan ng mga doctor ko kaya tuwang-tuwa talaga sila at nakaligtas ako, lalo na't placenta percreta pa ang nakaharap nila dahil nga isa ito sa pinaka-delikado at malalang uri ng kumplikasyon sa pagbubuntis. Lima pa ang mga doctor ko noong araw na iyon. Nandoon din ang kaibigan na doctor ni Dr. Azores na si Dr. Orpha Montillano, pati na din ang mga pathologist at nurses para tumulong sa operasyon. Sa dami ng anesthesia ko, nalimutan ko na kung sino sa kanila ang nagsabi na palakpakan daw ang mga doctor at nurses noong naging matagumpay ang operasyon ko. ¡Salamat sa inyong lahat! Truly, a job well done! Grabe, ¡ang gagaling ninyo! =)

Pero pagkaalis namin ng hospital matapos ang halos isang linggo, hindi pa din tinanggal yung Jackson-Pratt drain na ikinabit ni Dr. Catherine sa tiyan ko pagkatapos ng operasyon ko kasi dumikit na yung placenta sa bladder ko. I underwent a hysterectomy procedure to have this Jackson-Pratt drain attached to my stomach to prevent internal bleeding. Ang tawag pa nila dito ay "granada". And I still had to text my OB-Gyne everyday to report how much fluid was drained in 24 hours. Sa totoo lang, mas masakit pa sa sugat ng caesarian surgery kapag may Jackson-Pratt ang isang tao. Having a Jackson-Pratt drain attached to my insides is one of the hardest I have ever experienced. All the pain and suffering, both physical and mental and even emotional... Super... para kang nilalagnat tapos nanghihina ka na kinakapos pa ng hininga. Ang payat ko na nga pero mas nangayayat pa ako dahil sa nangyari sa akin. Pero salamat sa kapitbahay ko na si Flor kasi lagi niya akong binibigyan ng iba't-ibang ulam na nakadagdag sa lakas ko. At habang nakakabit pa yung Jackson-Pratt ko ay hindi ako naligo. I did not take a bath for 44 days, hahaha! Natatakot kasi akong mabasa talaga dahil delikado daw (kaya nagpalipas pa din ako ng ilang araw noon bago naligo pagkatanggal ng Jackson-Pratt ko, ¡jejeje!).

Bago mag-isang buwan si Junífera Clarita, tinanggal na sa wakas ang Jackson-Pratt na nakakabit sa akin. Wala akong anesthesia noong tinanggal ito. Pinagpawisan ako ng malamig habang tinatanggal siya dahil sa sobrang hapdi, at kung may masakit pa sa masakit ay iyon ang naramdaman ko noong tinatanggal yoon. Wow! ¡Sobrang sakit talaga! But I endured it all because all of your prayers for me and my new baby were so powerful, here I am now, blogging about my fifth caesarian delivery experience. ¡Salamat sa mga dasal ninyo, sobra akong naantig! =)

Salamat sa familia ko, mga kaibigan, ka-oficina, kababayan, batchmates at schoolmates, kakilala at di kakilala, na nagdasal at patuloy na nagdarasal para sa akin. Before, during, and after my operation. Salamat din sa mga taong nag-alala noong naghahanap ang mga miembro ng aking familia ng dugo na type AB+. Thank you to all the nurses who helped me when i was already inside my ward, to all who sent me text messages, facebook messages on my wall and even messages on their wall to ask prayers for my successful caesarian delivery, and private messages as well. hindi ko na mababanggit ang mga pangalan ninyong lahat sa dami, pero salamat, sobra... =)

At sabi nga, kalimutan mo na ang lahat, huwag lang ang mga taong ito, ¡jejeje! Salamat sa aking kumpanyang pinagtatrabahuhan ko. Special mention to Boss Karen and Boss PJ for allowing me to take an early maternity leave. Junio pa lang ay nakabakasyon na ako dahil nga sa aking sensitibong pagbubuntis.

Special thanks to Father Jojo Zerrudo and the "TLM Boys" of the Holy Family Parish Church (Jesson Allerite, Maurice Joseph Almandrones, Gerald Ceñir, Satcheil Amamangpang, Juhnar Esmeralda, and Miguel Madárang) for administering my churching before childbirth to protect me and my baby from any danger during delivery. Ito nga't nakaligtas kami ng baby ko at napasyalan na sila noong Noviembre 30. ¡Maraming salamat ulit!

Salamat sa aking kapitbahay na si Flor Junio de Pérez kasama ng kaniyang dalawang anak at mga kapatid niya na nag-alaga sa aking apat na anak habang nasa hospital kami ng anim na araw.

Me and my dad (08/12/2014).

Salamat sa mga dumalaw sa akin sa hospital, sa mga kapatid ng asawa ko na sina Jennifer Alas and Jessica Alas. It was my first time to receive flowers while recuperating in a hospital. Thank you so much for the flowers and your "pasalubong"! A nuestro compadre y amigo y padrino, Señor Guillermo Gómez, y nuestro otro compadre y amigo, Arnaldo Arnáiz: ¡gracias por vuestra visita! Thanks for the pasalubong, and for all the help and concern. Salamat sa prayer book, Ate Jene Alfaro, at sa pagdalaw at pag-aasikaso sa akin sa hospital. Sa mahal kong tatay, Jaime Perey, salamat sa pagdalaw sa akin. Naaalala ko pa nung binanggit mo na marami sa mga pinsan ko sa Indang, Cavite ang hindi din nakatulog at maya't-maya ang pagsubaybay sa Facebook para malaman ang kondisyon ko. Salamat sa inyo. At sinabi pa niya na di rin mapakali ang kapatid ko na si Kathleen Perey de Diezon. Dasal ng dasal kasama niya kasi nga inooperahan ako, at sabi pa ni Kat, kung nangyari daw sa kanya ang nangyari sa akin ay di niya daw kakayanin. Salamat, kapatid. Salamat din sa Mommy ko na si Teresa Atienza de Perey na muntik nang mahimatay sa nerbyos habang inooperahan ako, at binulabog pa niya ang mundo ng Facebook para humingi ng dasal sa akin. Sobrang nabagbag ang damdamin ko dahil sa pag-aalala mo sa akin, Mommy.

Recovering bit by bit (08/12/2014).

My sisters-in-law Jennifer and Jessica excited to see their niece for the first time (08/12/2014)!

I was very honored and grateful when the great Filipinista scholar, Señor Guillermo Gómez Rivera, and online historian Arnaldo Arnáiz paid me a visit. Dear friends, indeed (08/12/2014)!

Ang una naming pagkikita. Unlike in my previous deliveries, I was unconscious when I gave birth to Junífera Clarita. And I only got to hold her four days after her birth because I was still recuperating from my operation (08/15/2014).

Maraming salamat sa Familia Catáquiz: kay dating Mayor Calixto Catáquiz, Mayor Lourdes "Baby" Catáquiz, sa kanilang anak na si Aris Catáquiz, sa pamangkin nila na si Noel Buenavista, at sa nanay ni Noel na si Tita Carmi Capacete de Buenavista.

Ninang Baby, maraming salamat sa pagsagot mo ng cellphone ng 5:00 AM ilang Horas lang bago ako operahan. Alam ko po na tulog at puyat pa kayo noong araw na iyon dahil sa mga gawain ninyo bilang ina ng San Pedro Tunasán, pero gumising pa din kayo para lang sagutin ang tawag ko. Tuliro na po kasi ang asawa ko at di alam kung saan kukuha ng dugo ko kaya napilitan akong tawagan po kayo para magtanong kung may mga alam kayong mga taga Red Cross. Salamat po ulit sa tulong ninyo.

Paying homage to an image of Santa Clara de Asís before going home on the morning of August 17. She is the patron saint of Saint Clare's Medical Center since the hospital was founded on her feast day (and that's why the hospital was named after her). It was just a coincidence that our baby was born on the hospital's feast day. At dapat talaga ay Junífera La Bella ang ipapangalan namin sa bagong anak namin. Pero nagpasiya na lang kami na Junífera Clarita ang ibigay na pangalan dahil nga ipinanganak siya sa kapistahan ni Santa Clara de Asís.

Salamat din po Tita Sylvia Santos de Pineda sa tulong sa paghahanap ng dugo ko. Tito Ramón "Mónching" Alas, salamat po sa pag-aalala ninyo. Muchas gracias por la ayuda, Antonio Marques Sans, Diego Pastor Zambrano, y Luis María Cardaba Prada. Thank you also to Shee-Ann Meneses, José-Rodaniel Cruz, and Ronald Yu. Thanks to all my doctors: my OB-Gyne Dr. Catherine Pujol de Azores and her surgeon husband, Dr. Rouel Azores; my anestheiologist, Dr. Gerald Vita; Dr. Catherine Azores friend, OB-Gyne Dr. Orpha Montillano de Corrado, and; to all the pathologists, nurses, and orderlies of Saint Clare's Medical Center. A special thank you to nurse Jingky Sumañga for being so nice to me, and to Jennalyn Carmona of Saint Clare's Medical Center's billing department for her genuine concern.

With my new baby; my sons Jefe, Mómay, and Juanito, and; my compadre Arnaldo upon arrival at home six days after I gave birth (08/17/2014). My Jackson-Pratt drain can be seen right above my shorts. 

At ang isa pang tao na talagang pinakapinasasalamatan ko ay ang aking mahal na asawa, si Pepe Alas. Naaalala ko pa na sinampal kita ng konti sa mukha bago ako operahan noong naghahanap ka pa lamang ng dugo sa akin kasi nakita kita na namumutla at blangko ang mukha,. Mas kinakabahan kapa yata sa akin, eh, ¡jejeje! Kaya ginawa ko yun ay para matauhan ka. Hello! Ang ginawa mo pa nga tumabi ka sa tabi ng kama ko at natulog. Ang sabi ko pa sa'yo, "Daddy, ¡guising! Umayos ka, huwag kang ganyan. Maghanap ka ng dugo ko." At ang sagot mo, "Matutulog muna ako sandali, Mommy. Para pag-guising ko, may lakas ako na maghanap ng dugo mo." Ahh, naantig naman ako sa asawa ko. Salamat sa paghahanap ng dugo ko, mahal kong asawa. Dahil sa'yo, nakaligtas ako. Salamat sa pag-aalaga mo sa akin sa hospital na kahit puyat ka at hirap sa puesto mo sa pagtulog ay todo tiaga ka pa din sa pag-aalaga sa akin. Salamat din sa todong pag-aasikaso para makalabas kami ni Junífera Clarita sa hospital. Walang hanggang pasasalamat, my endless love, sa pagmamahal mo sa akin at sa lima nating mga anak na sila Krystal, Mómay, Jefe, Juanito, at Junífera Clarita. Salamat talaga. Te amo mucho, mi amor. ♥

At higit sa lahat, ang pinaka-importante sa lahat...

Salamat po Dios ko sa pangalawang buhay na ibinigay ninyo sa akin. Sa lahat ng mga anghel at mga santo na tinawag ko, salamat po. Noong araw na nanganak ako, Agosto 11, araw pala ni Santa Clara de Asís at Santa Filomena, kaya maraming salamat din po sa inyo. Alam ko po na ipinagdasal niyo po ako. Salamat at buhay po ako ngayon. 

¡Isa talaga itong milagro!

Aftes the thanksgiving Mass for my recovery and for Junífera Clarita's safe delivery. This was taken last 14 December 2014 (exactly 125 days after Junífera Clarita's birth) at San Pedro Apóstol Parish Church in San Pedro Tunasán, La Laguna.

Sinabi ko sa asawa ko na may misyon siya kaya kailangan niyang mabuhay. Ganoon din po ako, may misyon pa din po ako sa mundong ito kaya niyo po ako binigyan ng pangalawang buhay, Dios ko. Kaya gagawin ko po iyon at ipagpapatuloy. Thank you, Lord Almighty, for everything! Now I will get to travel again with my husband and our five kids, be with them, and enjoy life with them surrounded by our beloved family members, relatives, and friends. Thanks again to all of you! May GOD bless us all! =)

❤ YEYETTE❤

¡Pitó na camí! ¡Vamos a viajar! (Unisan, Tayabas, 12/28/2014)

¡Enaltecer la familia para la gloria más alta de Dios!